بند دوم آئين نامه هاي مهاجرت و حمايت از پناهندگان کانادا Immigration and Refugee Protection Regulations در تعريف پرستار خانگي live-in caregiver کسي را در اين دسته قرار مي دهد که مسؤول نگهداري کودکان، افراد مسن، يا افراد معلول است. پرستار خانگي لازم است در همان محلي يا بهتر بگويم منزلي زندگي کند که مشتري وي زندگي مي کند. همچنين وي نبايد تحت نظارت کار کند. به عبارت ديگر کار کردن در خانه هاي سالمندان مشمول اين تعريف نمي شود.

هدف از برنامه “پرستار خانگي” در کانادا اين است که کمبود نيروي کار مورد نياز در اين زمينه از خارج از کانادا تامين شود. افرادي که به اين ترتيب وارد کانادا مي شوند، در ابتدا با ويزاي کار موقت وارد کانادا مي شوند ولي در واقع هدف آن است که اين افراد بعد از مدتي کار در کانادا بتوانند تقاضاي اقامت دائم بدهند و در کانادا مستقر شوند. اين روش در کنار روش “تجربه کانادايي” تنها روش هايي هستند که مي توان از آنها براي تبديل ويزاي کار به اقامت دائم اقدام کرد. بايد تاکيد کنم که روش “پرستار خانگي” به خودي خود، به معناي مهاجرت به کانادا نيست ولي به هر حال جزو روش هايي است که مي تواند منجر به مهاجرت به کانادا شود.

مرحله اول – ورود به کانادا با ويزاي موقت
براي آنکه فردي بتواند به عنوان پرستار خانگي live-in caregiver وارد کانادا شود لازم است پيش از هر چيز ويزاي کار به عنوان پرستار خانگي دريافت کند. فرد متقاضي دريافت اين ويزا بايد داراي حداقل شرايط زير باشد.

مدرک تحصيلي معادل ديپلم دبيرستان در کانادا. معيار قبولي مدرک تحصيلي اين نيست که ?? سال تحصيل کرده باشيد، بلکه بايد مدرکي که دريافت مي کنيد را بتوان معادل مدرک ديپلم دبيرستان کانادا تلقي کرد.
يکي از دو شرط زير را داشته باشد.
يک دوره تمام وقت مرتبط با زمينه هاي کاري “پرستار خانگي” که حداقل ?? تا ?? ساعت در هفته و ? ماه به طول مي انجام را گذرانده باشد.
يک سال تمام سابقه کار به عنوان “پرستار خانگي” براي ديگران داشته باشد. حداقل شش ماه از اين يک سال بايد با يک کارفرما باشد.
آن قدر به زبان انگليسي يا فرانسه آشنايي داشته باشد که بتواند بدون کمک، ارتباط برقرار کند. براي مثال بتواند نوشته هاي روي داروها را بخواند، در شرايط اضطراري با دکتر تماس بگيرد، تلفن را جواب بدهد و امثال آن. زباني که متقاضي مي داند بايد همان زبان رسمي اي باشد که در محل زندگي کارفرمايش صحبت مي شود.
متقاضي بايد قراردادي رسمي با کارفرماي خود امضا کند. اين قرارداد بايد به وسيله اداره کار (سازمان منابع انساني کانادا) HRSDC مورد تاييد قرار گرفته باشد.
اگر فرد همه اين شرايط را داشته باشد و بعد براي ويزاي “پرستار خانگي” تقاضا دهد، طي مراحلي ويزاي موقت کار به عنوان “پرستار خانگي” دريافت خواهد کرد. اين ويزا معمولا يک ساله است. افرادي که به اين شيوه وارد کانادا مي شوند، علي الاصول خانواده خود را همراه نمي آورند. با اين حال اگر فردي مايل باشد که خانواده اش را همراه بياورد بايد به افسر اداره مهاجرت ثابت کند که منابع مالي کافي براي تامين زندگي خانواده اش در کانادا را دارد.

مرحله دوم – پس از ورود به کانادا
همان طور که ذکر شد، ويزاي “پرستار خانگي” معمولا يک سال اعتبار دارد. اگر فردي که به اين شيوه در کانادا حضور دارد همچنان براي کارفرماي قبلي خود کار کند، مي تواند پيش از ابطال ويزا تقاضاي تمديد آن را نمايد. در مجموع ويزاي پرستار خانگي تا حداکثر سه سال و سه ماه تمديد مي شود (به عبارت ديگر از لحظه ورود به کانادا تا حداکثر سه سال و سه ماه اين ويزا اعتبار خواهد داشت). امکان تغيير کارفرما وجود دارد ولي لازم است مراحل قانوني آن نظير تاييد توسط اداره کار طي شود.

بعد از گذشت ? سال کار تمام وقت، پرستار خانگي مي تواند براي اقامت دائم کانادا اقدام کند. وي همچنين مي تواند براي اقامت دائم همسر و فرزندانش هم اقدام کند. با صدور اقامت دائم، اين فرد مثل هر مقيم دائم کانادا مي تواند براي هر کارفرمايي کار کند و يا در هر استاني زندگي نمايد.